De uitdagingen die ik tegen ben gekomen op mijn pad waren pittig. Er waren allerlei regels van kracht die continue veranderden. Met inachtneming van de regels en uiteraard de veiligheid van de geportretteerden en mijzelf, koos ik er voor om de mensen achter glas (of als dit echt niet ging, in de deuropening) te zetten. Bij de één mocht ik op minimaal 1,5m afstand onder het genot van een kopje thee het verhaal komen opschrijven, en de ander koos ervoor om dit online of via de telefoon te delen. Volledig met wederzijds respect kon ik op deze wijze de verhalen verzamelen.
De rode draad in de verhalen was eenzaamheid en gemis. Iedereen had wel iemand die hij/zij miste en iedereen had momenten waar de eenzaamheid overviel en de hoop even ver te zoeken was.
Toch merkte ik ook dat iedereen er het beste van probeerde te maken alleen, of met elkaar.
Er werden creatieve ideeën bedacht om toch contact te hebben, of iets te lenen van een buurman/buurvrouw. Of als er iemand de deur niet uit kon of durfte werden de boodschappen voor de deur gezet, aangebeld en op afstand gewacht tot de boodschapjes weg gehaald waren.
(K)Raam bezoekjes voor de nieuwbakken ouders in deze tijd werd geboren en ook wanneer een gezin in quartaine moest wegens gezondheidsklachten bezochten mensen elkaar en konden zo via het raam toch contact hebben om wat van de eenzame momenten weg te nemen.
In een verzorgingshuis werd er zelfs een speciaal bezoek-huisje gemaakt, zodat de bewoners bezoek konden ontvangen in de tuin met glas er tussen. d.m.v. een telefoon kon er gepraat worden.